ووشو
ووشو (به زبان چینی: 武術 – پین‌یین: whǔshù، به مجموعه هنرهای رزمی چینی گفته می‌شود که امروزه با نام‌های سی ام ای و کونگ فو چینی نیز شناخته می‌شود. مسابقات ووشو مدرن در دو بخش ساندا (بخش مبارزه که در گذشته سانشو نام داشت) و تالو (بخش اجرای فرم) برگزار می‌شود.
ووشو از کهن‌ترین هنرهای رزمی است که برای نخستین بار در معبد شائولین تنها به افراد خاصی تدریس می‌شده‌است.
سبک ها
تالو:
تالو در زبان چینی به معنای فرم است. مسابقات ووشو در دو بخش ساندا و تالو اجرا می‌شود. در بخش تالو که بخش اجرای فرم است به‌طور معمول برخی از سبکها و فرم‌های مدرن یا استاندارد تای چی چوان، چانگ چوان، نان چوان، گوئن شو و… اجرا میشوند. همچنین در مسابقات تالو سنتی نیز فرم‌های بدون سلاح یا با سلاح کلیه سبک‌های سنتی اجرا می‌شود.
«تالو» از فرم‌های رزمی تشکیل می‌شود که معمولاً مقامات منتخب دولت چین آنها را بر اساس فرم‌های سنتی هنرهای رزمی چینی ابداع کرده‌اند و انواع استقرارها، لگدها، مشت‌ها، حرکات تعادلی، پرش‌ها، فنون جارویی و فنون پرتابی در آنها گنجانده شده‌است
ساندا:
ساندا و سانشو در زبان چینی به معنای مبارزه آزاد هستند. ساندا یا سانشو نیز یک روش مبارزهٔ فول کنتاکت است که بر اساس تکنیک‌های سبک‌های سنتی ووشو وکشتی (ورزش) چینی مانند شوای چیائو طراحی شده و شباهت زیادی به مبارزات موای تای و کیک‌بوکسینگ دارد، اما فنون گلاویزیِ بیشتری در آن دیده می‌شود. این مسابقات بر روی سکو برگزار می‌شود.[۵] همچنین مسابقات حرفه‌ای ساندا در کشور چین در سازمان‌های مختلف همچون سازمان (سی اف سی) برگزار می‌شود. از ساندا کاران معروف جهان و آسیا می‌توان به: حسین اوجاقی، کانگ لی، مسلم سالیکوف ، محسن محمد سیفی، روح اله عربی اشاره کرد.
در مسابقات «ساندا» شرکت‌کنندگان از سه دستهٔ اصلی ضربات مشت، ضربات لگد و فنون پرتابی استفاده می‌کنند. پوشیدن دستکش باعث می‌شود تا استفاده از دستهٔ چهارم فنون ووشو یعنی تکنیک‌های گلاویزی بسیار محدود شود؛ چون بسیاری از این فنون به انگشتان باز نیاز دارد. دستکش همچنین فنون دست قابل استفاده در مسابقه را هم در اجرا محدود به ضربات مشت می‌کند.
مسابقات مدرن «سانشو» از دهه ۱۹۵۰ در بازی‌های ملی تایوان برگزار می‌شد. در جمهوری خلق چین از سال ۱۹۷۰ این رشته ورزشی مورد توجه دولت قرار گرفت و در سال ۱۹۸۵ اولین تورنمنت بین‌المللی ووشو که از مسابقات سانشو و تالو تشکیل می‌شد در چین برگزار شد. در بازی‌های آسیایی ۱۹۹۰ پکن مسابقات سانشو به عنوان بخشی از رشته ووشو وارد بازی‌های آسیایی شد.
ووشو دارای بیش از ۱۶۰۰ سبک است که به سه بخش کلی تقسیم میشوند که عبارت اند از در بخش مسابقات تالوی مدرن تحت عنوان چانگ چوان، نان چوان و تای چی چوان .
- چانگ چوان شامل سبک‌های شمالی می‌شود. واژه چانگ چوان به معنی مشت بلند می‌باشد. در این سبک از حرکات با دستان و پاهای کشیده و حرکات زیبای آکروباتیک استفاده می‌شود.[۴]
- نان چوان به معنی تحت‌اللفظی مشت کوتاه شامل سبک‌های جنوبی می‌شود؛ و بیشتر حرکات آن انفجاری و باسرعت و قدرت است و نمایان گر درگیری‌های نزدیک است.
- تای چی چوان شامل سبک‌های درونی یا نرم می‌باشد که برپایه انرژی چی بنا شده‌است و به تقویت بدن هم از نظر جسمی و بیشتر از نظر روحی می‌پردازد. در این سبک حرکات آرام همراه باتنفس اصولی انرژی بدن را تنظیم می‌کند. این سبک به داشتن خصیصه مدیتیشن در حرکت معروف است. البته این سبک رزمی دارای ابعاد مبارزه ای هم است که در آن حرکات با سرعت بالا و پرقدرت اجرا میشوند که امروزه کمتر به آن پرداخته شده.
علاوه بر این سه سبک (که سبک‌های مدرن محسوب میشوند) ووشو بیش از ۱۶۰۰ سبک دیگر نیز دارد که از آنها به عنوان سبک‌های سنتی ووشو یاد می‌شود. از جمله سبک‌های سنتی می‌توان به وینگ چون، فوچائو، درنای سفید، فنزی چوان، باگوآژانگ، وودانگ کونگ فو، هونگار ووشو ، فانگ من چوان و اژدهای جنوبی اشاره کرد.